و من مردم،
او تو خواستید که من مرد باشم،
تا به دوش بکشم بار مردانگیم را
و تو ..
با آینه ات، سرگرم نقاشی رویاهایت
بر پهنه بی آلایش و بی آرایش تنت باشی..
من مردم
که گه گاه هرزگیت را
بدون اندک حش عاشقانه ای
با احساسی ناخوشایند
با دل لرزان و ترسان
به نظاره می نشینم
من مردم
یاد گرفتم دوست داشته باشم
تعهد در رگهایم جاریست
حال آنکه تو عاشقانه!..
نیمی از زندگیم را در لجنزار محکمه تباه خواهی کرد.
و من باز دوستت خواهم داشت.
من مردم
با شکیبایی کوه سنگ را،
سنگریزه خواهم کرد
سنگریزه را جابجا خواهم کرد
فریاد خواهم زد
به امیدی که شاید
«بشنوی»
شاید
«ببینی»
که با هر ذره اش
عاجزانه..
مهرت را گدایی می کنم
و تو
در فکر جابجا کردن کوهی هستی
که پایه اش سست شده از سنگریزه های من
من مردم
تا به در خواست وجودی تازه
تا به امید نسلی دیگر
عاشقانه با تو هم بستر شوم
و تو
چند ماه و چند سال
و من
یک عمر و یک جان را
قربانی لحظه های شادی تو و فرزندمان می کنم
این عادلانه است!!
من مردم
آری..
من مردم
همچنان دوستت خواهم داشت
به مردانگی پنهانت!! خواهم بالید
با تمام وجود در پهنه جصارت خواهم ماند
و تو
زن بمان
این راز آشکار را برای گوشهای ناشنوایت فریاد خواهم زد..